Ovom knjigom objedinjuju se rezultati empirijskih istraživanja zavisnosloženih rečenica, odnosno hipotaktičkih struktura u starosrpskom jeziku od kraja XII veka (od kada potiču prvi sačuvani srpski pisani spomenici) do druge polovine XV veka, koja je za razvoj starosrpskog jezika višestruko prelomna. Istraživački korpus čini starosrpska poslovnopravna pismenost negovana po vladarskim vlasteoskim i manastirskim kancelarijama srednjovekovne Srbije, Bosne, Dubrovnika i Svete gore, dakle pismenost koja je u kulturnom kontekstu tzv. homogene diglosije istupala kao najpotpuniji reprezentant starosrpskog jezika. Praktično, sve do druge polovine XV veka - kada zemlje srpskog jezičkog područja (s izuzetkom Dubrovnika) padaju pod tursku vlast - ovaj je jezički idiom u srpskoj pismenosti bio manje-više u vezi sa retoričkom sferom javne jezičke komunikacije, dok je poetička sfera javnog komuniciranja u potpunosti bila rezervisana za srpskoslovenski jezik.