Osnovna teorijska i metodološka polazišta ove knjige zasnovana su na saznanjima kognitivne naratologije, a bave se fenomenom virtuelnog narativa u delima brojnih srpskih pisaca 19. i 20. veka (Laza K. Lazarević, Veljko Milićević, Milutin Uskoković, Ivo Andrić), kao i A. P. Čehova iz ruske književnosti. Polazeći od ključne distinkcije aktualne i nerealizovane priče, virtuelni narativ je sagledan na osnovu nekoliko kriterijuma: iz perspektive pripadnosti liku ili pripovedaču, prema intenzitetu virtuelnosti, prema pripovednim oblicima kroz koje je saopšten, kao i prema implicitnom, odnosno, eksplicitnom uvidu.