Monografija, koja se prvi put pojavljuje u srpskoj književnoj nauci, tematizuje predgovor u knjizi srpskog prosvetiteljstva kao oblik implicitne poetike. Svojim predgovorom, koji bi prema Ženetu bio oblik parateksta, srpski pisac, jasno je artikulisao svoje razumevanje žanra svog dela, kao i njegovu funkciju. Već u to vreme stvorio je predgovorom i autoreferencijalni iskaz; predgovor tako postaje oblik metateksta. Iz toga se najjasnije može videti kako je građansko doba srpske književnosti stvorilo žanrove koji do danas žive: autobiografija, memoari, esej, basna, komedija, ep, satira, lirska pesma, putopis itd. Ova knjiga tako postaje neophodan priručnik za istoričare književnosti, svakako i za studente. Pokazuje veličinu srpskog prosvetiteljstva koje je neophodna karika u tradicijskom lancu, možda i centar poetike u koju se svojim književnim načelima upliću i raniji i kasniji opusi srpskih pisaca.