Marić, Sreten

Sreten Marić (1903-1992) je bio esejista, prevodilac i profesor svetske književnosti na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu. Govorio je francuski, engleski, nemački i ruski jezik, a prevodio je dela Karla Marksa („Odabrana pisma"), Ferdinanda de Sosira ("Opštu lingvistiku") i Džonatana Svifta („Guliverova putovanja"). Najveći deo života proveo je živeći u Srbiji i Francuskoj. Rođen je 1903. godine u Subjelu (opština Kosjerić), ali se od najranije mladosti mnogo i često selio (u Beograd, Skoplje, Lion). U Beogradu je diplomirao književnost, a u Parizu je doktorirao istoriju. Kao gimnazijski profesor radio je u Beogradu, Skoplju i Zagrebu, gde objavljuje i prve prevode. Drugi svetski rat proveo je u Beogradu i rodnom Subjelu, a nakon rata se na poziv Marka Ristića, tadašnjeg jugoslovenskog ambasadora u Parizu, zaposlio kao savetnik za kulturu u toj ambasadi. Šezdesetih godina se vratio u Srbiju, gde se započeo profesorsku karijeru na Filozofskom fakultetu. Bio je član Udruženja književnika Srbije i Vojvođanske akademije nauka i umetnosti. Bio je čovek od sveta i erudita, veliki poznavalac književnosti, istorije umetnosti i istorije filozofije. Društvo književnika Vojvodine mu je 1987. godine dodelilo nagradu za životno delo. Biblioteka Matice srpske i opština Kosjerić, počev od 2005. godine, svake dve godine dodeljuju nagradu „Sreten Marić" za najbolji esej, odnosno knjigu eseja iz književnosti, umetnosti ili filozofije. Pisao je o Eshilu, Servantesu, Stendalu, Vijonu, Lotreamonu, Montenju, Rembou, Šatobrijanu, Fokneru, Sartru, Bodleru, Helderlinu, Prustu itd. Pored eseja o svetskim piscima, pisao je eseje i o filozofima i misliocima: o Hajdegeru, Kasireru, Kantu, Frojdu, Levi-Strosu, Diltaju, Koževu, Rolanu Bartu i Mišelu Fukou.